Wstęp

WSTĘP

Vincent-celebryta

Na sali podnoszą się stłumione dotychczas głosy.

— Abraham Kelly! — krzyk mężczyzny ze sceny jest zdecydowanie zbyt głośny dla moich uszu. Ludzie też krzywią się trochę, ale to oznacza, że specjalnie dla mnie zmienili to cholerne nagłośnienie, które w zeszłym roku, w kwietniu, było tragiczne.

Wchodzę powoli; nie spieszy mi się, przecież wiem, że będą cieszyć się samym moim widokiem, wcale nie muszę mówić, ważne, że jestem Abrahamem Kelly. Dla wszystkich tych osób zaskoczeniem jest, że w ogóle się pojawiłem, a nie tak jak kilka miesięcy temu. Ale cóż miałem począć — wypadło mi coś. Ty, madame, miałaś urodziny.

Kiwam głową na mężczyznę, który mnie zapowiadał, a on, ściskając pięści przy dołku, uśmiecha się wesoło i ustępuje mi miejsca przy małym szarym stoliku. Siadam na zielonym krzesełku i uśmiecham się do tych wszystkich ludzi. Widzę i dorosłych, i młodszych; niektórzy poprzychodzili z malutkimi dziećmi. I dziennikarze z mikrofonami, i kamerami. Czekają aż się odezwę, ale z początku tylko cicho wzdycham, co słyszą wszyscy przez głośniki. Krzywię się, widząc swoją twarz na jednym z plakatów wywieszonych na białych, marmurowych ścianach. Wyszedłem na nim okropnie; niby z dumnym uśmiechem, ale teraz wszyscy mogli patrzeć na beznadziejną koszulę w zielone paseczki, którą tamtego dnia byłem zmuszony włożyć. To dobra koszula, panie Kelly, i na dodatek do twarzy panu!

Nie jestem już tylko pisarzem, można powiedzieć, że stałem się kimś jeszcze ważniejszym — celebrytą. Wystarczyło do tego tylko kilka kieliszków z winem, śmiechy i jedno wspomnienie o bójce w San Francisco. Dobrej nocy, Vincent sprzedaje się świetnie, nie mam co narzekać, ale teraz każdy chce wiedzieć więcej. Mają zbyt wiele wspólnego, powiedział ktoś kiedyś, a kto inny napisał w gazecie, że mam więcej szemranych spraw. 

I mam.

Poprawiam kościstymi palcami mały mikrofon stojący na stoliku, ale on przewraca się na bok. Wyzywam go, co znów słyszy każdy, ale ja znów uśmiecham się wesoło i gdy ustawiam dobrze mikrofon, przed oczami miga mi jaskrawoniebieski żakiet jednej z dziennikarek. Patrzę na nią przez chwilę, a ona rumieni się. 

— Ładny żakiet — mówię w końcu głębokim głosem przez mikrofon. — Dzień dobry, witam. — Kiwam głową. — Nie będę mamrotał bezsensu — jakieś pytania?

Od razu podnosi się kilka głosów, przekrzykują się. Wskazuję na jasnowłosą panią z pierwszego rzędu. 

— Wiele osób zadaje sobie pytanie: czy Vincent jest prawdziwą osobą? Czy którekolwiek z wydarzeń w książce jest prawdziwe? I czy jest pan aż tak pokręcony na jakiego wygląda?

Patrzę na nią przez chwilę, zastanawiając się. Odpowiedź na te banalne pytania była jedna, prosta i krótka. Nigdy nie mówiłem jak to było z książką i Vincentem, i nigdy nie zamierzałem tego mówić podczas małych wywiadów. Teraz mam okazję, a prawdziwych fanów nie można trzymać w niepewności.

— Tak.

Znów podnosi się szum; tym razem chce pytać mężczyzna o czarnej czuprynie.

— Jest pan, panie Kelly, zdolny powiedzieć kim jest Vincent? Opowiedzieć o nim?

Śmieję się, ale tylko ja, oni mają na twarzach wymalowane wyczekiwanie. Niektórzy są niecierpliwi i mówią coś pod nosem.

— Vincent to — chwila zastanowienia, przemyślenia sprawy, tylko że ja nie myślę — ja.

Wtedy dopiero nastaje burza pytań.

______________________

no hejo,

nikt nie czyta, ale ja lubię pisać.

strzałeczka.

+ sto lat, Jon.